สวัสดีนะ นี้พวกเรารู้จักกันมา หก ปีแล้วใช่ไหม? หกปีเชียวนะ
เวลาหกปีช่างยาวนาน และ มีความทรงจำ อยู่มากมายเหลือเกิน
'แต่ฉัน ก็ดีใจนะที่ได้ร่วมทางกับเธอ'
เราสองคนได้เริ่มรู้จักกัน และ ออกเดินทางไปด้วยกัน ยังจำได้ไหม
วันนั้นทีเรา เผลอหลุดปากออกไปว่า 'จะเป็นพระเอลฟ์คนสุดท้ายน่ะ '
ตลกชะมัดเลย มันไม่มีทางเป็นได้อยู่แล้ว แต่ก็นะ เราก็เดินทางกันมาเรื่อยๆ
จากวันเป็นเดือน...จากเดือนเป็นปี... ไม่เคยคิดเลยว่าจะเล่นมาได้ขนาดนั้น
"กว่าเราจะรู้สึกตัวอีกที..."
เราก็ทำอะไรด้วยกันมาตลอด หกปีเต็ม ในทุกๆวันของเรานั้น
ฉันจะพาเธอเดินทางไปตามที่ต่างๆ ทั้งที่ๆงดงาม และที่ๆแสนอันตราย
เราต่างเดินทางร่วมกัน จนหมด ทุกซอกทุกมุม บนพื้นที่ของโลกเล็กๆใบนี้...
เราค่อยๆเติบโตขึ้นพร้อมๆกัน และแลกเปลี่ยนอะไรกันบางอย่าง
' โดยที่เราไม่ได้รู้สึกตัว...'
[ฉันจะมอบความกล้า ค่อยๆเปลี่ยนเธอให้เข้มแข็งขึ้น]
[แต่เธอจะรู้ตัวบ้างไหม ? ว่าเธอเองก็ค่อยๆเปลี่ยนฉันเหมือนกัน]
"จากฉันที่เคยโดดเดียว และ แข็งกระด้าง จนกลายเป็นฉันที่โอ่นอ่อนในทุกวันนี้"
'เธอยังจำได้ไหม ?...ครั้งแรกที่เราเจอกันน่ะ '
ความรู้สึกของเธอตอนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง?
ฉันยังจำได้ถึง ก้าวเดินที่อบอุ่น ครั้งแรกที่ได้สัมผัสที่ใต้ร่มไม้มารดา และฉันเอง
ก็ค่อยๆ พาเธอออกมาจากบ้านของเธอ เราได้สัมผัสกับความแปลกใหม่ กับทุกสิ่ง
ที่ไม่เคยพบเห็น การพบพาน ของเพื่อนใหม่ จนร่วมถึงความรู้สึก...
'อยากทำอะไรให้ใครสักคน อยากมอบความรู้สึกดีๆให้เขาบ้าง'
เราเลยได้ช่วยเหลือ และร่วมเดินทางกับเพื่อนๆคณะใหญ่ๆ แลกเปลี่ยน
ความคิด ค่อยๆเติมเต็มความฝันเล็กๆ ให้แต่ละคนๆจนหมด พาทุกคนมาถึง
ฝังฝันได้ทำอะไรหลายๆอย่างที่เคยอยากทำ แต่ไม่อาจทำได้ด้วยตัวคนเดียว
ช่างเป็นการเดินทางที่แสนอบอุ่นจริงๆ แต่ทุกการพบพานย่อมมีการร้างลา
เพื่อนเราเองก้ค่อยๆหายไปทีละคนๆ จนหมด แตฉันก็ยังมีเธอเสมอ ในช่วง
ที่มีเพื่อนมากมายนั้น เธอพอจำได้บ้างไหม? ตอนที่พวกเราได้สุ้ร่วมกันน่ะ
หลายครั้งที่ฉันพาเธอไปเสี่ยงกับอันตรายต่างๆนา ฉันมักจะทำอะไร
เกินตัวเสมอ ทำให้เธอต้องถูกใช้แรงงานเธอหนักกว่าใครๆ ที่ฉันทำไป
ไม่ใช่เพราะว่าฉันเกลียดเธอ แต่เป็นเพราะ เธอต่างหาก ฉันเชื่อมาเสมอ
ว่ามีแค่เธอเท่านั้นที่ทำได้ และก็ทำได้จริงๆ ตั้งแต่ฉันรู้จักกับเธอ ยังไม่เคย
มีใครมาแทนเธอได้เลยจริงๆ ถึงจะเจอคนที่คล้ายเธอขนาดไหน แต่ก็ยัง
ไม่พบใครอีก ที่ทำได้ขนาดนี้
'ไม่...แม้แต่สักคน'
ทั้งๆที่เธอพิเศษมากกว่าใครๆแท้ๆ แต่ตัวฉันเองดูแลเธอได้ไม่ดีเอาซะเลย...
'เป็นเพื่อนที่ใช้ไม่ได้เลยใช่ไหม?'
บางทีฉันก็หายตัวไป นานๆหลายๆเดือนโดยไม่มีการติดต่อ จนเธอ
คงแอบเอาไปน้อยใจบ้าง แต่ฉันเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะคิดเสมอว่า
เดี๋ยวเราก็ต้องเจอกัน จนกระทั่งมาในวันนี้...
'วันที่เธอ กำลังจะหายไป'
โลกมุมเล็กๆที่ฉันรู้จัก และอยู่กันมานานกำลังจะหายไป
'ร่วมถึงเธอก็ด้วย'
'เวลาที่เราอยุ่ร่วมกัน 6 ปีกำลังจะหายไปแล้ว..ฉันเองก็คำอะไรไม่ได้อีกแล้ว....'
'ขอโทษนะ ที่ฉันดูแลเธอได้ ไม่ดีเท่าไหร่เลย'
'เคยน้อยใจบ้างไหม ที่ฉันไม่เคยหาเสื้อ หรือของใช้ดีๆ มาฝากเธอสักครั้ง'
'ทำให้เธอ ไม่ได้มีของใช้ดีๆเหมือนที่คนอื่นเขามีกัน'
'จะนึกเสียใจบ้างไหม ที่ต้องอยู่กับฉันคนนี้ ?'
'แ่ต่ คงหมดเวลาของเราจริงๆแล้วใช่ไหม ?'
'เรา... ต้องจากกันแล้ว จริงๆสินะ...'
'และ.. เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว'
'ใจหาย เหมือนกันนะ...'
'ฉันคงคิดถึงเธอมากๆ'
'มาก...กว่าครั้งไหนๆ'
'ฉันจะจดจำช่วงเวลาดีๆของเราเอาไว้'
'ตลอด หก ปีที่ผ่านมาเธอเองก็คงเหนื่อยมามาก'
'ฉันพาเธอ กลับมาที่บ้าน ที่ใต้ร่มไม้ของต้นมารดาอีกครั้ง...'
'และก็คงจะเป็นครั้งสุดท้าย...'
" หลับให้สบายนะ LusiferII "
อ่า...เกือบลืมไปเลย...นี้...เธอทำได้แล้วนะ...
เธอเป็น พระเอลฟ์คนสุดท้ายของ Lineage 2 ได้จริงๆแล้วนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น