ปกรณัม : ลินเนจ 2 บทที่ 8 พันธมิตรกลับกลายเป็นศัตรู

จริงดังคำพูดอันเจ็บแสบของออค บัดนี้ เหล่าเอลฟ์ต้องเผชิญกับการคุกคามครั้งใหม่
ที่น่ากลัวกว่าครั้งไหนๆ

"กองทัพมนุษย์"

           จากการการทำสงครามที่ยาวนาน เหล่าเอลฟ์ ต่างเหนื่อย และ อ่อนแรงลงไปมาก
ผิดกับมนุษย์ที่กล้าแข็งด้วยพลังแห่งเวทย์มนต์ มนุษย์ ลุกขึ้นตั้งตน ต่อต้านเอลฟ์

เพลานั้นสายเกินไปเสียแล้ว...สิ่งที่เอลฟ์ำได้ฟูมฟักขึ้นมาเคียงคู่ คือ ปิศาจร้าย

และสงครามที่น่ากลัวที่สุดรองลงมาจากสงครามของเหล่าเทพเจ้า...

สงครามเวทย์มนต์  

             มหาเวทย์ทั้งหลายที่เข้าปะทะกันทำให้แผ่นดินสะเทือนเลือนลั่นและก่อ วินาศกรรม
ครั้งใหญ่ จากการปะทะกันของพลังเวทย์ก็คือผืนป่าที่อุดมสมบรูณ์ที่สุด กลับกลายเป็น
Sea of spore

ละอองพิษรานี้ ทำให้เกิดเห็ดพิษเกิดขึ้นมาเป็นจำนวนมาก ปกคลุม และ ทำท่า
จะลุกล่ามไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เหล่าผู้คนในสงคราม ได้รับผลกระทบเหมือนดังโรคร้ายที่
รักษาไม่หาย และที่ร้ายไปกว่านั้นก็คือ ดินแดนพื้นป่า แห่งนี้ความจริงได้รับการดูแลจาก
แมงมุม ออร์เฟน ซึ่งเป็นน้องสาวของแมงมุมเนรูฟา ในช่วงที่ทำสงคราม ออร์เฟรได้เดิน
ทางมาหาเนรูฟาพอดี  ผู้ดูแล ต้นไม้มารดา เนรูฟา เคยได้รับคำทำนายไว้เมื่อนานมาแล้วว่า
เมื่อสงครามมนุษย์ กับเอลฟ์เกิด ห้ามให้น้องสาวกลับไปยังบ้านเกิดเป็นอันขาด แต่ เขาไม่ได้
ห้ามน้องสาวเอาไว้  และเมื่อคิดจะห้าม ทุกอย่างดูเหมือนจะสายเกินไป ออร์เฟนกลับมายัง
บ้านเกิดแล้ว จากพื้นป่าที่อุดมสมบรูณ์กลักลายเป็นทะเลสีขาของเชื่้อรา ต้นไม้ตายทั้งป่า
แม้แต่แม่น้ำและอากาศก็ดูเหมือนจะเน่าเสีย ไปจนหมด  กว่าเนรูฟาจะตามมาถึง...

ออร์เฟน ก็วิปลาศ ไล่ฆ่าสิ่งมีชีวิตทุกอย่างไปเสียแล้ว

       สงครามยังคงดำเนินต่อไป พวกเอลฟ์นั้นอ่อนล้าเกินกว่าจะยับยั้งกำลังของมนุษย์ได้
พวกเขาถูกขับให้ถอยร้นไปอย่างช้าๆจนถึง ร่มเงาของป่าอันปลอดภัย  พวกเขาเตรียมการณ์
สำหรับสงครามครั้งสุดท้าย ในพื้นป่าแห่งนี้ อำนาจของเอลฟ์จะแสดงพลังถึงขีดสุด และ
เขาจะใช้ความได้เปรียบนี้เอาชัยชนะกลับคืนมา

       พวกเอลฟ์ขุดอุโมงค์ลึกลงไป  หรือ ปราการใต้ดินเอลฟ์

ที่นั้นจะคอยสะท้อนเสียงอาวุธ และเสียงตะโกนอย่างรวดเร็ว ทำให้เอลฟ์ได้เปรียบ
แต่ ทว่าชัยชนะทั้งหมดกลับยังตกไปเป็นของพวกมนุษย์...

ตลอดสามเดือนแห่งการโอบล้อม ไม่ว่าจะเป็นความภูมิใจในเผ่าพันะืของเอลฟ์
อำนาจแห่งป่าของเอลฟ์ หรือแม้กระทั่ง อำนาจแห่งเวทย์มนต์ ที่เหนือกว่าของเอลฟ์
ไม่สามารถต้านทาน กับกระแสกองกำลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดของมนุษย์ได้ เอลฟ์ต้องประสพ
กับความเสียหายครั้งใหญ่

ท้ายที่สุด พวกเขาได้หลบลึกเร้นกายเข้าไปกลางป่า ก่อนล่าถอยพวกเขาได้ร่ายเวทย์มนต์
อาณาเขตคุ้มครองอันแข็งแกร่งขึ้นรอบๆบริเวณป่าของพวกเขา มิให้เผ่าอื่นล่วงล้ำเข้ามาได้
ในนามที่พวกเรารู้จักกันว่า "ป่าเอลฟ์"

เหตุนี้เอง... มนุษย์จึงกลายเป็นผู้พิชิตเหนื่อดินแดนทั้งหมด